ดนตรี
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ดนตรี (อังกฤษ: music) คือ เสียงและโครงสร้างที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบแบบแผน ซึ่งมนุษย์ใช้ประกอบกิจกรรมศิลปะที่เกี่ยวข้องกับเสียง โดยดนตรีนั้นแสดงออกมาในด้านระดับเสียง (ซึ่งรวมถึงท่วงทำนองและเสียงประสาน) จังหวะ และคุณภาพเสียง (ความต่อเนื่องของเสียง พื้นผิวของเสียง ความดังค่อย) นอกจากดนตรีจะใช้ในด้านศิลปะได้แล้ว ยังสามารถใช้ในด้านสุนทรียศาสตร์ การสื่อสาร ความบันเทิง รวมถึงใช้ในงานพิธีการต่าง ๆ ได้[1]
ประโยชน์ของเสียงดนตรี [แก้]
- พัฒนาความคิดสร้างสรรค์
- พัฒนาด้านอารมณ์
- พัฒนาด้านภาษา
- พัฒนาด้านร่างกาย
- พัฒนาด้านปัญญา
- พัฒนาด้านความเป็นเอกบุคคล
- พัฒนาด้านสุนทรีย์
- พัฒนาสมองให้มีความคิดที่ดี
อ้างอิง [แก้]
- ↑ ทฤษฎีดนตรี เรียกข้อมูลวันที่ 17 มีนาคม 2554 : จาก www.guru.thaibizcenter.com
หนังสืออ่านเพิ่ม [แก้]
- Colles, Henry Cope (1978). The Growth of Music : A Study in Musical History, 4th ed., London ; New York : Oxford University Press. ISBN 0-19-316116-8 (1913 edition online at Google Books)
- Harwood, Dane (1976). "Universals in Music: A Perspective from Cognitive Psychology". Ethnomusicology 20 (3): 521–33. doi:10.2307/851047.
- Small, Christopher (1977). Music, Society, Education. John Calder Publishers, London. ISBN 0-7145-3614-8
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น